Michalina Bigaj
Kochając Naturę/Diana, 2013
performance dokamerowy
Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie
Praca stanowi odpowiedź na próbę odnalezienia relacji pomiędzy naturą a
kulturą, równocześnie nawiązuje do postaci mitologicznej Diany - bogini natury,
która była przedstawiana z sarną/jelonkiem jako atrybutem. Nagie ciało kobiety
stworzone przez naturę, staje się jej synonimem. Atrybut sarny symbolizuje tu
popkulturowy wytwór, który jest produktem gotowym, lampą. Gest głaskania
plastikowego wytworu kultury, projektowania swoich uczuć i emocji na plastikowy
przedmiot, surogat realnej relacji, jest główną narracją tego performansu. Nie
wiemy, czy sztuczna plastikowa sarna, która traktowana jest jak domowe zwierzę,
oznacza akceptację, czy próbę oswojenia kultury. Często zastanawiając się nad
granicami danych zagadnień koncentrujemy się na formie prac. W pracy Kochając naturę/Diana, artystka nawiązuje,
do tematyki obrazów i rzeźb mitologicznych. Diana - bohaterka dawnych przedstawień
staje się bohaterką współczesną – poruszającą problemy dzisiejszej cywilizacji.
Jakub Borkowicz
1729, 2013
technika własna – bouncing, nagranie video
Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu
Praca składa się z dwóch elementów – zapisu video oraz
obrazu. Artysta ukazuje proces twórczy oraz jego efekt, produkt końcowy. Obraz
został wykonany przy użyciu specjalnej techniki – bouncing – która nawiązuje do
sztuki cyrkowej. Praca porusza zagadnienia nieskończoności i przypadkowości.
Barbara Górska
Sfera Osobista, 2013
technika własna – monotypia
Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie
Metoda, którą artystka wykorzystała do
stworzenia tej pracy, została opracowana w celu uzyskania precyzyjnego i
nieskazitelnego przejścia kolorystycznego – jest to rodzaj monotypii. Artystka
podchodzi do procesu twórczego jako badacz, odkrywca, podróżnik; mając przed sobą
gładką powierzchnię, trzy kolory, biel i wałki litograficzne, miesza i
rozwałkowuje farby, w ten sposób powstają ‘mikstury kolorów’, które pozostają
na papierze na zawsze. Powstałe kompozycje kolorystyczne są niepowtarzalne i
nieodtwarzane. Każda grafika jest unikatem, a matrycą jest gładka powierzchnia
pleksi – co sprawia, że są one na pograniczu malarstwa i grafiki.
Julia Karasiewicz
Światłoczułe, 2013
technika mieszana – flamaster i olej na płótnie
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Praca o tytule Światłoczułe odnosi się do związków
fotografii i malarstwa, pokazując, że tak jak negatyw, czy papier fotograficzny, malarstwo
również wykazuje się pewną światłoczułością. Praca wystawiona na działanie
światła zmienia kolor, blaknie, farby żółkną. Proces ten jest ciągły i
każdorazowe wystawienie obrazu na działanie promieni świetlnych powoduje zmianę.
Prawa część płótna to namalowana w powiększeniu budowa matrycy światłoczułej w fotografii cyfrowej. Lewa część ukazuje trzy stadia
fotografii – odbitkę niedowołaną, wywołaną prawidłowo i prześwietloną.
Zuzanna Klein
Bez tytułu, 2013
technika własna
Akademia Sztuki w Szczecinie
Artystka w swojej pracy wykorzystała obraz
malarski oraz nowoczesne technologie tak, aby wpłynąć na sposób patrzenia
widza. Obrazy, mające jakość fotograficzną, mogą przywoływać skojarzenie zdjęć
satelitarnych widzianych z dużej odległości lub obrazów pożywek
mikrobiologicznych prosto spod mikroskopu. Multimedialny charakter pracy
steruje okiem widza tak, aby podążał on wzrokiem za wyznaczonymi obrazami,
kiedy obraz zastyga w oku odbiorcy, ma on wrażenie, że przez lunetę obserwuje micro i macro świat, w którym wszystko jest wszystkim.
Magdalena Lara
Szuflady, 2013
obiekt przestrzenny, akryl na płycie drewnianej i plastiku
Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu
Projekt Szuflady
składa się z dwóch integralnych części. Praca porusza zagadnienie podglądania i
bycia podglądanym. W pierwszym przypadku to my jesteśmy podglądaczami –
oglądamy szuflady kobiet, które nie mogą nas zobaczyć, możemy dowiedzieć się co
w tych szufladach się znajdowało lub mogłoby się znajdować – na szufladach
umieszczone są wywiady z portretowanymi kobietami. Druga część instalacji
przypomina regał. Otwierając szuflady widz zostaje "przyłapany", jest
podglądany i poddawany ocenie przez oglądane wcześniej kobiety. Postawienie
widza w tej dwojakiej sytuacji unaocznia interakcję, jaka zachodzi pomiędzy odbiorcą
a dziełem sztuki.
Faustyna Makaruk
Anamorfoza, 2014
instalacja przestrzenna, akryl na płótnie
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Przewieszona
tkanina oglądana pod pewnym kątem tworzy obraz. Praca nawiązuje do granic
malarstwa poprzez niestandardową kompozycję obrazu (tworzenie obrazu).
Poruszenie właściwości perspektywy, iluzji, często jest wykorzystywane w
malarstwie. Motyw anamorfozy pojawia się m. in. w obrazie Hansa Holbeina
Młodszego pt. Ambasadorowie. Jednak
tutaj artystka umieszcza zjawisko złudzenia optycznego na zewnątrz, a nie
wewnątrz obrazu. W ten sposób unaocznia sposób, w jaki nasze widzenie jest
poddawane iluzji. Także płótno malarskie zaprzecza tradycyjnemu eksponowaniu
naciągniętego na blejtram obrazu zamieszczonego w ramie.
Magdalena Pela
Laguna, 2013
obiekt przestrzenny – obraz: farba ftalowa i olej na
płótnie, tkanina: technika własna na płycie HDF
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Laguna jest próbą wyjścia poza tradycyjne rozumienie malarstwa związanego ze ściśle
wyznaczoną płaszczyzną krosna i płótna. Hipnotyczna tkanina odbijająca się w
lustrzanej tafli obrazu dodaje mu głębi. Odnosząc się do odmiennego niż malarski,
przestrzennego wymiaru, poszerza pejzażowy kontekst obrazu. Laguna, poprzez
wtargnięcie innego medium, stwarza nowe możliwości plastyczne
i interpretacyjne.
Agnieszka Piotrowska
Zugzwang, 2013
technika własna - interakcja
Akademia Sztuk Pięknych w Katowicach
ZUGZWANG – sytuacja w szachach, w której
wykonanie ruchu powoduje natychmiastowe pogorszenie pozycji strony będącej na posunięciu.
W 1923 r. Aron Nimzowitsch wygrał partię z Friedrichem Sämischem, która jest
określana jako nieśmiertelna partia zugzwangowa. W założeniu wystawa ma
rejestrować obecność każdego widza. Nikt nie zobaczy pierwotnej pracy, a
jedynie to, co zostało po poprzednim odbiorcy. Przestrzeń w galeriach jest nietykalna i
bezosobowa, ludzie boją się wejść, a co dopiero zapytać. ZUGZWANG to oddanie
widzom prawa do obecności w przestrzeni wystawienniczej, to powrót komunikacji
pomiędzy widzem, artystą, a przestrzenią. Instalacja składa się z neonu "ZUGZWANG",
zawieszonego na ścianie oraz soli i pieprzu, usypanych w formie szachownicy na
podłodze galerii.
Tekst: Filip Rutkowski
Alicja Pulik
Lustracja, 2013
technika własna – obraz na płycie drewnianej
Wydział Artystyczny Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Cykl malarski Lustracja odnosi się do iluzyjności między malarstwem a rzeczywistością. Obraz staje na granicy tego spektrum. Podobnie jak postacie
przesłuchiwane i przesłuchujące. Lustracja – odnosi się do skrajnych wymiarów
człowieczeństwa. Skłania nas do obserwacji zachowań ludzi, których pozorna
wolność tłamszona jest przez jednostkę rządzącą. Artystka proponuje wejrzenie
oraz kontemplację nad zniewoleniem własnych uczuć, niezmiennością utartego
odbicia. Oglądając obrazy widz zostaje wciągnięty w grę: zaciera się granica
pomiędzy tym, co jest prawdą, a tym co nią nie jest. Cykl nie jest jedynie
aranżacją malarską, ale także kompozycją przestrzenną – obrazy zostają
połączone z rzeczywistymi przedmiotami, które przedstawiają.
.jpg)
